Onderstaand artikel is op 22 November 2019 gepubliceerd op The Hike.
In 5 artikelen schrijft Joris over het leven van thru-hikers tijdens hun tocht over de Pacific Crest Trail (PCT) die van Mexico tot Canada strekt. Onderstaande betreft een vrije vertaling uit zijn blog Mind Stories over zijn ervaringen tijdens een dag hiken door the Goat Rocks Wilderness in Washington.
19 September, 2018
Dag 134 – Trout Lake naar Packwood
Afgelegde afstand totaal: 2270 mijl (3653 km)
Wauw, wat een dag… Big Bro, Ratatouille, Bingo en ik hadden afgesproken vandaag samen de langverwachte Knifes Edge te hiken. De Knifes Edge werd geroemd als een van de meest sublieme secties van de PCT in Washington. De trail loopt er recht over een vlijmscherpe graat, met 360 graden uitzicht en duizelingwekkende diepten aan weerszijden. De verwachtingen waren hooggespannen.
Iets na 0700 was vertrok ik als laatste persoon uit ons kamp, maar het duurde niet lang voor ik de anderen had ingehaald. De route klom tot boven de boomgrens en met een heldere ochtend was het uitzicht nu al spectaculair. Mount Adams torende statig boven het wolkendek uit. We waanden ons in een sprookjeswereld…
Hoger en hoger klommen we, tot we op een fraai plateau arriveerden waar een aanlokkelijke weide zich in groen uitstrekte onder het stralende ochtendzonnetje. En zie daar: een hereniging met oude vrienden! Lachend in het gras, genietend van het fenomenale uitzicht op Mt. Adams, Mt. St Helen en Mt. Rainier lagen drie hikers van wie ik weken geleden afscheid had genomen; Two Beers, Wizard en Nemo. De flinke rook van de Carr fire had hun doen besluiten om Oregon tijdelijk te laten voor wat het was en naar Washington te liften. Ze vervolgden hun route langs de PCT vanaf de Canadese grens, richting het zuiden. Deze manier van de langeafstand hiken wordt ook wel flip-flopping genoemd. Zodoende was het drietal plots in een stel Sobo’s veranderd. Het was een enorm plezier om ze na maanden weer tegen te komen. Er was zoveel bij te praten over beleefde avonturen. Ik maakte ook snel van de gelegenheid gebruik om mijn vochtige tent en slaapzak te laten drogen in de zon. De hele set-up was magisch; een speciaal moment, waar vriendschap, prachtige natuur, en gelach gedeeld werden.
Van links naar rechts: Nemo, Flat Earth, Two-Beers, Wizard, Ratatouille, Bingo, Big-Bro & Benjamin Button.
Echter aan al het mooie komt een eind. Na een heerlijk uur loungen en lachen, werd het tijd om afscheid te nemen. Het was een fantastisch weerzien geweest, maar ook vandaag kon ik niet om de te hiken miles heen. Aangezien ik vrij laat in het NoBo PCT seizoen was begonnen (6 Mei), werd nu in het eindstadium van de hike, de kans op sneeuwval richting de Canadese grens steeds groter. Het risico bestond dat de PCT zou dichtsneeuwen en onbegaanbaar zou worden. De tijd voor ons NoBo’s begon te dringen. Ieder van ons wilde een grote teleurstelling voorkomen en de sneeuw voorzijn. Na al die maanden was er een groot verlangen een officiele finish binnen één seizoen waar te maken. Vandaag stond er een omleiding op het programma, omdat ook hier bosbranden in het verleden de trail hadden geteisterd. Deze omleiding betekende helaas meer mijlen dan als de PCT hier open was geweest…..
Benjamin Button, Big Bro en ik verlieten als eerste de groep en begonnen aan de klim richting de Knifes Edge. De idyllische groene omgeving transformeerde rap in een magische wereld van sneeuw en steen. Hoog boven de wolken, stegen we verder en verder en de uitzichten werden met de minuut indrukwekkender. Meer dan eens diende ik mezelf bewust tot een halt te roepen om de omgeving volledig in me op te nemen. Het was alsof we over het dak van de wereld liepen. Adembenemend.
Ik begreep niet alleen waarom dit een van de meest populaire secties van de PCT was, dit voelde heel bijzonder.
Na een pittige klim arriveerden we op het hoogste punt van de Knifes Edge. Vanaf hier zouden we zigzaggend over de steile kam naar beneden hiken. In de verte zagen we het pad het wolkendek induiken.
Wederom was ik overweldigd door de droomachtige schoonheid, de frisse berglucht, de verstrekkende wijdsheid van moeder aarde die ons omringde. Ik voelde me zo goed hier, zo alive. We waren bezig met creeren van hele bijzondere herinneringen.
Na de steile afdaling, die flink wat concentratie vergde, braken we door het wolkendek heen en daarmee was het helaas abrupt klaar met de uitzichten. Maar wat een tocht was het geweest…
Big Bro en Benjamin Button liepen op me uit en ik zou ze de rest van de dag niet meer terug zien. Er waren twee alternatieven voor het afgesloten stuk van de PCT. Mijn voorgangers hadden besloten om alternatief 1, naar het dorpje Packwood te hiken. Mijn route, alternatief 2, bracht me dichter bij de PCT, en ook dichter bij het benzine-station waar ik mijn volgende voedselpakket naartoe had gestuurd. Alternatief 2 was langer en fysiek uitdagender, maar bracht met het dichts bij het punt vanaf waar de PCT weer toegankelijk was.
Op de alternatieve route kon ik de Guthooks-app niet meer gebruiken. Mijn voortgang kon ik alleen maar inschatten op basis van een foto, gemaakt van het papieren kaartje van de omleiding. Op het kaartje stonden de alternatieve routes uitgetekend. Het terrein bleek taai; het was minder goed onderhouden dan de PCT, met veel losliggende rotsblokken, boomwortels en flinke trapsgewijze hoogteverschillen. Stevig door lopen zat er dus niet in. Zonder digitale kaart, beschikte ik ook niet over het hoogteprofiel van deze route. Ik had dus geen idee of vandaag nog veel zou dalen of stijgen. Natuurlijk bleek de route nog een flink stuk genadeloos omhoog te gaan…
Vlak voordat ik begon aan wat ik hoopte de laatste klim van de dag te zijn, werd ik verrast door een prachtige uitzicht op Mt. Rainier. Het gaf me een stoot energie. De opleving was echter van korte duur, want meteen erna moest ik knarsetandend in de remmen omdat het pad weer steil en hobbelig naar beneden dook.
Het begon donker te worden en de onzekerheid van waar ik me precies bevond, begon aan me te knagen. Ik wilde zo spoedig mogelijk arriveren bij de vertakking die me terug zou brengen naar de PCT, zodat ik Guthooks weer kon gebruiken…
Rond 1800 haalde ik dankbaar het stel Dorita en Maple in. Ik kreeg hun bijval over hoe venijnig de alternatieve route bleek. We tuurden door het schemerdonker en strompelden tenslotte vermoeid het bos uit, omhoog langs een steile flank die naar de snelweg leidde. Het was nu 1930 en binnen enkele minuten helemaal donker. Hetgeen ons scheidde van de PCT was 3 mijl aan snelweg. Ik had weinig vertrouwen in het krijgen van lift na zonsondergang en ovewoog de opties. Ik besloot de resterende 3 mijl naar de benzinepomp maar te lopen. Zo lag ik in ieder geval gegarandeerd in mijn tentje over een uur, in plaats van mogelijk tervergeefs op een lift zitten te wachten. Diepe zucht. Road-walking vind ik vreselijk; niet waarvoor ik naar de States ben gekomen…
Bij het horen van elke auto of truck die in mijn richting reed, stapte ik snel buiten de vangrail om mijn veiligheid te waarborgen. Dit was frustrerend genoeg, omdat het mijn hike ritme veelvuldig onderbrak. Maar het kan altijd erger… Toen ik voor de zoveelste keer weer eens gehaast over de vangrail klauterde, stootte ik keihard mijn knie op de metalen behuizing. Ik ging door de grond van de pijn en terwijl ik daar stond, scheldend en puffend dwaalden mijn gedachten af naar het verloop van deze dag. Ik vond het fascinerend dat binnen dezelfde 15 uur dat je zulke ongelofelijke natuurlijke hoogtepunten hebt ervaren, het ook weer volledig kan omslaan…
Ik hinkte nog wat door maar gelukkig trok de pijn goed weg. Ook hield ik er geen last van mijn knie aan over.
En toen barstte ik plots in lachen uit. Een heldere lach die klonk door de donkere nacht. Lachen om de bizarheid van deze hele situatie:
Daar liep ik dan, aan de andere kant van de wereld, hikend door het pikkedonker, langs de rand van een snelweg, ergens door de wildernis van Washington.
Dit kan ook echt alleen maar op de PCT...
Dankbaar arriveerde ik om 2030 bij het benzinestation en vond het gemarkeerde grasveldje waar het hikers was toegestaan om hun tentje op te zetten. Toen ik lekker warm in mijn slaapzak lach glimlachte ik nog maar eens naar het plafond van mijn tent.
Ja, vandaag was zeker weer een dag om te onthouden…
