Onderstaand artikel is op 24 oktober 2019 gepubliceerd op The Hike.
In 5 artikelen schrijft Joris over het leven van thru-hikers tijdens hun toch over de Pacific Crest Trail (PCT) die van Mexico tot Canada strekt. Onderstaande betreft een vrije vertaling uit zijn blog Mind Stories over zijn ervaringen tijdens een dag hiken door the Three Sisters Wilderness in Oregon.
3 September, 2018
Dag 118 – Shelter Cove naar Big Lake
Afgelegde afstand totaal: 1966 mijl (3164 km)
De dankbaarheid onder de hikers was groot toen we de monumentale mijlpaal – de grens tussen California en Oregon – overstaken. California was lang geweest. Heel erg lang. Zelfs nadat we het half-way-point van de PCT hadden bereikt, bevonden we ons nog steeds in dezelfde staat. Maar nu niet meer. Nu hiken we door het vulkaanrijke landschap van Oregon. Dit wordt ook wel de ‘flat state’ genoemd. Jaja.
Ik moet het eerste vlakke stuk op de PCT nog meemaken…
Three Sisters Wilderness: De ochtendstond heeft goud in de mond
Met redelijke consistentie haal ik nu de 30 mijl per dag. Het aantal hoogte meters per dag is echter wel aardig afgenomen. Vandaag had ik weer de hoopvolle intentie om de goed de vaart erin te houden om vanavond weer 30 mijl bij te kunnen schrijven. Had ik maar wat meer vooruitziende blik gehad van over hoe deze dag zou verlopen. Dan was ik waarschijnlijk eerder opgestaan…
Het was nog donker toen mijn wekker ging, maar tegen de tijd dat ik de beentjes los begon te lopen kwam het zonnetje tevoorschijn. Het was prettig koel. Het is goed te merken dat we steeds Noordelijker geraken. Het grootste deel van mijn trail-buddies heb ik de afgelopen dagen wat achter me gelaten. Deze stretch liep ik voornamelijk alleen gelopen. Dat is goed zo, ik kom ze wel weer tegen. In de stille ochtend passeerde ik het kampement van 4 andere PCT-hikers. Ik was jaloers dat ze nog lekker lagen te slapen, maar bedacht me ook hoe heerlijk het is om voor dag en dauw al op pad te zijn. Er hangt een bepaalde sereniteit in de lucht, op de vroege morgen. Alsof de hele wereld met je ontwaakt, zich uitrekt, en op haar gemakje zich ook klaarmaakt voor de dag. In de verte torende de middelste van drie grote vulkanische pieken – Middle Sister- boven het geboomte uit.
De PCT kronkelde gestaag langs de voet van de berg. Dit was het eerste signaal, de eerste rode vlag, voor wat vandaag voor me in petto zou houden. Geleidelijk begon het landschap te veranderen… De schilderachtige uitzichten hadden hadden me in goede bui gebracht. Het duurde nogal even voordat ik begon te beseffen dat er steeds meer vulkanisch gesteente langs het pad verspreid lag…
Een chaotische brei van gestold vulkanisch gesteente
Er waren flink wat So-Bo’s op de PCT vandaag en ik stopte een aantal keer om een praatje met ze te maken. Nog steeds niet beseffende hoezeer ik de kostbare tijd die ik daarmee verloor, later nodig zou hebben.
Rond het middaguur arriveerde ik bij het eerste lava-veld. Een chaotische brei van gestold vulkanisch gesteente. Ontelbaar gekartelde, scherpe, stenen maakten nu onderdeel uit van het venijnige pad, dat ook nog eens gemeen steil omhoog liep. Mijn gehavende voetjes in hun trailrunners hadden het zwaar te verduren, toen ik me regelmatig pijnlijk tegen losliggende rotsblokken stootte. Het pad was stoffig. En glad. De eindeloze haarspeldbochten over dit terrein, uitputtend. Zelfs als de klim wat afvlakte. Later op de dag zou ik me realizeren dat dit voormalig vuurlandschap mijn gemiddelde hike-snelheid in tweeen zou zagen. Mijn vooruitgang was bij lange na niet waarop ik vanochtend nog zo optimistisch gehoopt had. De glitterend velden met Obsidiaan onder een heldere blauwe lucht en het woeste landschap getekend door de vulkanische activiteit van een eeuwigheid geleden, zorgden echter voor een adembenemende omgeving.
Ik verloop alle grip op de tijd, maar ploeterde verbeten door. Er was geen beschutting. Het was heet. The verzengde temperatuur in overeenstemming met het landschap getekend door vuur. Normaal gesproken is de toplaag van de trail niet iets wat veel van mijn aandacht vergt tijdens het hiken. Vandaag was dit anders. Ik had mijn volle concentratie nodig om berekenend mijn voeten te positioneren. Anders liep ik het risico mijn enkels te breken op de vele vlijmscherpe stukken puimsteen verspreid op het onregelmatige pad.
Dwars door de hel
In de namiddag arriveerde ik bij wat het meest uitputtende stuk van mijn kruistocht zou worden. Een continue klim van 2 mijl, door niets anders dan een oceaan van grijsgroen puimsteen. Een lava-veld geerodeerd tot een vlijmscherpe hindernisbaan, speciaal ontworpen om vermoeide hikers te tergen. Met bij bijkomende hitte leek het een etappe dwars door de hel. Meerdemalen dwaalde mijn gedachten af naar Sam en Frodo. Ik zag voor me hoe ze hun uitgeputte lichamen de flanken van Mount Doom op zeulden. In mijn eigen strijd vond ik een een hernieuwd respect voor hun afzien. Ik had namelijk nog het geluk deze fysieke last te vervullen onder een blauwe hemel. Terwijl zij omringd waren door het duister…
Eindelijk arriveerde ik op wat het hoogste punt van de klim.
Ik slaakte een kreet van verukking en balde mijn vuist naar de lucht.
Er was niemand die mij hoorde.
Niemand om mijn triomf, deze heroische overwinning mee te vieren.
En er waren ook geen adelaren om me op te pikken en terug te vliegen naar groenere oorden…
Hiken in het donker
Het was nu zo laat geworden dat ik wist dat ik mijn voorgenomen kampeerplek haast niet kon halen voor zonsondergang. De helletocht door het puimsteen had te lang geduurd. Ik zag nu al op tegen hiken in het donker. Daarnaast waren de batterijen van mijn hoofdlamp weer eens bijna leeg. Het door het donker turen met te dim licht zou waarschijnlijk voor nog meer vertraging gaan zorgen…
De afdaling na de brute klim, leidde de PCT door beter begaanbaar terrein. Het landschap tekende zich met de skeletten van afgebrande bomen. Er waren nog steeds veel losliggende rotsblokken om mijn concentratie op de proef te stellen, maar het pad was milder, en ik kon mijn pas weer wat versnellen.
Tijdens de laatste vier mijl bevond ik mij weer onder het bladerdak van een dennebos. Dit betekende een zacht, effen pad. Oh wat was ik daar blij mee. Ik aanschouwde een prachtige zonsondergang terwijl ik over een bergkam liep. Upbeat muziek klonk uit mijn oordopjes. Ik verbeet de pijn in mijn vermoeide, getergde voeten en schroefde het tempo nog maar eens wat op. Ik wilde heel graag mijn tentje in. Zoals voorspeld moest ik vertrouwen op het zwakke schijnsel van mijn hoofdlamp (ik koop sowieso een berg extra batterijen in de eerstvolgende trail-town, dit overkomt me niet nog eens). Natuurlijk slopen er zorgen in of mijn batterijen het zouden begeven voor ik mijn bestemming bereikt had. Vlakt voordat mijn hoofdlamp het begaf echter, arriveerde ik bij het jeugd-zomerkamp aan Big Lake. Uit de Guthooks-App wist ik dat ze hier in de zomer PCT-hikers lieten kamperen. Opgelucht strompelde ik het hutje binnen dat in gebruik was gesteld was voor de hikers. Er waren twee anderen die mij met een glimlach welkom heetten. Ik plofte dankbaar neer in een van de stoelen en schrokte mijn lauwe couscous die ik eerder in water had laten weken in record-tempo naar binnen.
Eindtotaal voor de dag: 31 mijl
31 mijl door duivels terrein. Het was prachtig geweest, maar ook onwaarschijnlijk zwaar. De PCT ging niets uit de weg om haar hikers tot het uiterste te testen.
Bijna 2000 mijl onderweg en nog steeds vraag ik mij af:
Wordt dit ooit gemakkelijk?
Dit is Joris
Joris liep in 2018 zijn eerste thru-hike, een continue tocht van 5 maanden van Mexico naar Canada over The Pacific Crest Trail, dwars door de West-Coast States. Hij beschouwt het als een van de mooiste ervaringen die hij zichzelf ooit cadeau heeft gedaan. In zijn blog Mind Stories vertelt hij levendig hoe het was om het stadsleven te verruilen voor 5 maanden in de wildernis. Daarnaast deelt hij vol passie artikelen over spiritualiteit, reizen, kunst, muziek en meer.
