Onderstaand artikel is op 20 september 2019 gepubliceerd op The Hike.
In 5 artikelen schrijft Joris over het leven van thru-hikers tijdens hun tocht over Pacific Crest Trail (PCT) die van Mexico tot Canada strekt. Onderstaande betreft een vrije vertaling uit zijn blog Mind Stories over zijn ervaringen tijdens een dag hiken in de bergen van de Sierra Nevada (California).
6 Juli, 2018
Dag 62 – Kearsarge Pass naar Mammoth Lakes
Afgelegde afstand totaal: 900 mijl (1448 km)
Ik ben zo dankbaar dat ik heb besloten een draadloos keyboard mee te nemen tijdens deze hike. Ik kan me niet voorstellen hoe lang het zou duren om elke avond een blogpost te schrijven en deze te moeten uittikken op mijn telefoon…
Vanochtend voelde ik me behoorlijk gaar; ik had niet goed geslapen. Ah well, it happens… Desondanks wilde ik vandaag niet te lang blijven liggen. Snel kieperde ik mijn over-night oats naar binnen. Middels deze snelle suikerfix kwam de hike-motor piepend en krakend weer tot leven. Vervolgens geroutineerd kamp opbreken, en weer in de benen. Hier heb ik inmiddels flinke handigheid in ontwikkeld; ik weet precies welk item, waar in mijn pack moet om zo efficiënt en snel mogelijk klaar te zijn voor vertrek. Door met de tocht door het wonderlandschap van de Sierra Nevada, ook wel the Sierras genoemd.
Trail family
Er zijn veel thru-hikers actief op de PCT tijdens piek-seizoen. Om alle nieuwe gezichten en namen makkelijker te onthouden krijgen vrijwel alle hikers tijdens het verloop van hun hike een creatieve trail-naam, gegeven door hikers, aan hikers. Ook ik ontsnapte er niet aan. Een aantal dagen geleden was ik Flat-Earth gedoopt, wegens mijn Nederlandse afkomst en de ironie dat ik geologie gestudeerd heb (en er daarom toch vrij zeker van ben dat de aarde toch niet plat is).
Ik breng veel tijd door met hikers Photo-Op (Thad – Iowa), Jukebox (Natalie – Oregon) en Pops (Jimmy – Florida). Toevallig zijn we allemaal op dezelfde dag – 9 Mei – gestart met de hike. Met z’n vieren vormen we, zoals ze dat op de PCT ook wel noemen, een kleine trail-family. We brachten de eerste memorabele nacht op de PCT door bij een beekje genaamd Houser Creek. Met een knipoog naar het begin van dit grootse avontuur noemden we onze trail-family vervolgens the Houser-Creek-Wrecking-Crew.
Links naar rechts: Photo-Op, Jukebox, Pops, Flat-Earth
“Fun in the valley”
Houd de beren buiten je tent
Met z’n vieren hebben we een aantal dagen geleden besloten vanaf Kearsarge Pass aan één stuk door te pakken naar trail-town: Mammoth Lakes. Dit betekende onze langste continue stretch zonder mogelijkheid om nieuw eten in te slaan. Ieder van ons zeulde voor 7,5 en een halve dag aan voedsel mee. De eerste dagen waren onze packs loodzwaar. Daarnaast dragen we sinds Kennedy Meadows (op 700 mijl, en het begin van de Sierras) allemaal verplicht een bear-canister mee. Het lijkt op een gigantische pindakaas pot (inhoud 11 liter) en is om je voedsel te beschermen tegen nieuwsgierige beren. Eenmaal gearriveerd op je avondbestemming en uitgegeten, stop je al je eten in je bear-can. Deze dump je vervolgens een paar honderd meter bij je tent vandaan ergens in het gras. Mocht een beer vervolgens z’n geluk willen beproeven, zal hij met geen mogelijkheid bij je eten kunnen. Op deze manier hoef je ‘s nachts ook geen beer in je tent te verwachten. De onpraktische afmeting van de bear-can betekent een nieuwe uitdaging qua inpakken. Nu we in het kloppend hart van de hooggebergten van de Sierras zijn, hiken we bijna elke dag een flinke bergpas over. Lachend wordt er onder de hikers gegrapt als we weer eens stuk gaan tijdens een uitputtende klim; “A pass a day, keeps the doctor away.”
Checking Guthooks for directions.
Vandaag was niet anders
Gisteravond waren we tot halverwege Selden Pass geklommen. Vandaag stonden de resterende 3 mijl op het ochtendprogramma. Oordopjes in, muziek aan en stampen maar. Ondanks de hoogte, kon het in de zon nog steeds verstikkend warm worden. Ik verwelkomde de bewolkte ochtend, die vandaag koelte met zich mee bracht. Ik was als eerste uit de startblokken en arriveerde een half uur eerder dan de anderen op de top van Selden Pass. Het uitzicht was weer eens spectaculair. Hier in de Sierras worden we dagelijks beloond met omgevingen zó prachtig, dat ze met gemak zouden volstaan in documentaires van National Geographic. Ik vond een fraaie plek om uit te rusten op een van de grote rotsblokken en genoot van een extra lange pauze. Ik liet het rustgevende effect van de indrukwekkende vallei die zich uitstrekte aan mijn voeten maar eens goed op me inwerken.
Droge voeten
Even later verschenen mijn maatjes een voor een, puffend en zwetend, ook op de top. De zon brak door het wolkendek en het begon weer stevig op te warmen. Ik wachtte tot mijn maatjes ook hun snacks verorberd hadden en we vertrokken gezamenlijk om af te dalen, de vallei in. Er waren verscheidene beekjes met smeltwater die we moesten oversteken, maar via slim gekozen routes over grote keien wist ik mijn voeten droog te houden. Hier deed ik extra mijn best voor, want gister had ik tijdens het oversteken van een andere beek op blote voeten een snee in mijn voet opgelopen. Ik bedacht dat verder lopen met natte voeten en schoenen het helingsproces niet echt ten goede zou komen.
Net voor lunchtijd, arriveerden we bij een van de grotere stromen tot nu toe. De anderen waren hun schoenen al aan het uittrekken om ze om te wisselen voor hun Teva sandalen. Ik had mijn campingschoenen (crocs) al een tijd geleden omgeruild voor teenslippers. Deze zouden me bij de oversteek waarschijnlijk meer hinder dan bescherming opleveren. Gister had ik al getoetst hoe het was om met blote voeten een oversteek door het smeltwater te maken (slecht idee). De pijn aan mijn onbeschermde voeten, door de ijzige kou van het water stond me nog helder voor de geest. Ik had van te voren niet gedacht dat sokken en schoenen zoveel bescherming zouden bieden tegen de kou. Hoe dan ook, vandaag zou ik mijn voeten droog houden.
Pops aan het chillen bovenop Selden Pass
Natte voeten
Ongeveer 100 meter stroomopwaarts vond ik een omgevallen boomstam, die mij mogelijk zonder waterschade naar de overkant kon leiden. De schors was echter volledig van de stam gesleten; het eerste stuk zou ik mij over het gladde oppervlak moeten manouvreren. Daarnaast was de stronk nat van al het opspattende water. Na de eerste stap besefte ik onmiddellijk dat ik de verkeerde keuze had gemaakt. Na mijn eerste stap gleed ik zonder kans op herpakken van de stam af, en tuimelde de rivier in. Fail.
Beteuterd waadde ik met schoenen en sokken door het water en sloot aan bij de anderen die een stuk stroomafwaarts bezig waren met het aantrekken van hun droge sokken en schoenen. Bij het zien van mijn drijfnatte schoenen werd ik ontvangen met klaterend gelach. Ik kon het mijn trail-family niet kwalijk nemen de draak te steken mijn mijn vruchteloze poging. Ik kon er nu ook om lachen. Gelukkig zouden we nog maar een half uur verder hiken voor de we bij de beoogde lunch-spot zouden arriveren, waar ik mijn schoenen hoopte te drogen in de zon.
Bijkomen na weer een taaie klim.
De meest hopeloze lunchspot
Bij voorkeur zoeken we rustplekken op, in de nabijheid van water. Gemakkelijke toegang tot water, betekent veel drinken tijdens pauze, en weer minder water te hoeven meenemen in de backpack. Alhoewel er, wat water betreft, weinig zorgen zijn in de Sierras. Er zijn hier echt overal beekjes, riviertjes en meertjes. Toen we na 700 mijl door de woestijn, eindelijk de bergen in trokken was iedereen enorm opgelucht. Een groot deel van onze waterflessen konden we weg doen. Dit scheelt behoorlijk in gewicht. Nu wordt er zelden nog meer dan 2 liter tegelijk per keer meegenomen. De talrijke bergmeertjes betekenen ook minstens een zwem-stop per dag. Ondanks de kou van het smeltwater, een heerlijke manier om op de frissen. En een aardig alternatief voor een week zonder douche.
Rond lunchtijd vonden we een rustig plekje langs een brede stroom. In de zomer, zijn de waterrijke valleien echter niet alleen maar een verzamelplek voor vermoeide hikers, maar ook voor muggen. En dit is wat anders dan die ene mug op je slaapkamer die in de nacht zacht zoemend een kleine bron van irritatie oplevert. Hier kom je terecht in gigantische zwermen – plagen die niet zouden misstaan in horrorfilms. De plek die we vandaag hadden uitgezocht, was een nachtmerrie. Als je ook maar een klein stukje blote huid onbeschermd liet, werd je ogenblikkelijk door meerdere muggen tegelijk he-le-maal lek gestoken. Daarbovenop kon de tropische warmte, gevangen tussen de bomen tijdens het heetst van de dag, niet ontsnappen; we zaten midden in een broeikas. Dan zit je er echt niet op te wachten om met regenbroek en handschoenen aan ook nog een muggennet over je hoofd te trekken. Toch is dat de enige oplossing om te voorkomen dat je niet ‘s avonds met 50 nieuwe muggenbulten, ellendig je tentje in kruipt. Vrijwel iedereen loopt in shorts, omdat met lange (regen)broeken lopen gewoon te warm is. Ons stevige looptempo is normaal gesproken rap genoeg om te voorkomen dat muggen op je benen kunnen landen. Maar die paar minuten dat je stilzit om van kleding te wisselen, ben je het haasje; je wordt meteen te grazen genomen.
De continue dreiging van venijnige zwerm deed niet veel goeds voor mijn humeur. Ik werd chagrijnig en mijn eetlust verdween. Ik probeerde, nadat ik er zeker van was dat elke stukje huid goed was afgedekt, wat slaap in te halen. Allen waren het erover eens dat dit waarschijnlijk de meest hopeloze lunchspot tot nu toe was geweest, en begonnen zich snel klaar te maken voor vertrek. Er stonden nog zo’n 10 mijl op het programma, waaronder een pittige klim. Ik vertrok als laatste en ik probeerde mijn irritatie weg te hiken door een versnelling hoger te schaken. Ik keek nu al uit naar het comfort van mijn tentje. Tijdens de volgende klim, met het winnen van hoogte, lieten we gelukkig de verblijfplaats van de muggen achter ons, wat een opluchting!
Coffee-break en Pit-stop
Tijdens de steile klim haakte ik weer aan bij Pops en Jukebox. Ze zaten in de berm en waren beiden op hun telefoon bezig. Blijkbaar hadden we hier signaal! Snel maakte ik van de mogelijkheid gebruik om een kamer te boeken in een hostel in Mammoth Lakes voor overmorgen, en was wederom de laatste die vertrok. De hitte was uitputtend en mijn voeten deden pijn. Ik gleed terug in een staat van melancholie. Ik passeerde een stel hikers welke ik nog niet eerder had ontmoet. Ze vroegen me hoe het ging. Zonder energie om me beter voor te doen dan ik me voelde, gaf ik eerlijk toe dat het hiken me vandaag behoorlijk tegenviel.
Ik vertraagde mijn tempo wat en besloot een tijdje met Coffee-break en Pit-stop samen te hiken. Ze vertelden me dat ze vorig jaar bijna de gehele PCT hadden gelopen, maar de Sierra’s hadden moeten overslaan vanwege de ongelofelijk zware sneeuwval dat jaar. Dit jaar waren ze terug, om het laatste stuk af te vinken. We babbelden door en zonder dat ik er erg in had, waren we plots over de piek van de klim. Ik voelde mijn state of mind weer verschuiven. Na een uurtje in hun aanwezigheid voelde ik me verfrist – lichter – en toen ze besloten pauze te houden had ik mijn energie terug; ik wilde weer door! Ik bedankte ze hartelijk voor hun gezelschap en vloog aan de andere zijde de berg af. Niet lang daarna haalde ik Pops en Jukebox weer in. De laatse 1.2 mijl liepen we met z’n drieën richting de voorgenomen campsite. Wat een plezier toen we aankwamen en een grote groep andere hikers aantroffen, comfortabel rond een kampvuur.
900 mijl
De rest van de avond wisselden we met veel plezier verhalen uit met andere de andere thru-hikers. Ook aan deze dynamieke dag was weer een mooi eind gekomen. Nog maar anderhalve dag te gaan tot Mammoth Lakes. En morgen weer een bijzondere mile-stone: 900 mijl!
Nine-Hundooo Baby!
Bring it on!
Eten tevoorschijn halen uit de Bear-Can, en diner bij kampvuur.
Opmaken voor de volgende nacht in mijn ‘huis’ voor 5 maanden
Dit is Joris
Joris liep in 2018 zijn eerste thru-hike, een continue tocht van 5 maanden van Mexico naar Canada over The Pacific Crest Trail, dwars door de West-Coast States. Hij beschouwt het als een van de mooiste ervaringen die hij zichzelf ooit cadeau heeft gedaan. In zijn blog Mind Stories vertelt hij levendig hoe het was om het stadsleven te verruilen voor 5 maanden in de wildernis. Daarnaast deelt hij vol passie artikelen over spiritualiteit, reizen, kunst, muziek en meer.
