Onderstaand artikel is op 29 augustus 2019 gepubliceerd op The Hike.
In 5 artikelen schrijft Joris over het leven van thru-hikers tijdens hun tocht over Pacific Crest Trail (PCT) die van Mexico tot Canada strekt. Onderstaande betreft een vrije vertaling uit zijn blog Mind Stories over zijn ervaringen tijdens een hete dag hiken in de woestijn van California.
23 Mei, 2018
Dag 16 – Fuller Ridge naar Whitewater preserve
Afgelegde afstand totaal: 218 mijl (350 km)
Rond 0600 had ik mijn gear weer ingepakt en was het tijd de kampeer-spot te verlaten. Ik had nog 7 mijl te gaan van wat de langste continue afdaling tijdens de hike tot nu toe zou worden; 20 mijl aan een stuk naar beneden langs de Fuller Ridge. Geen pretje voor de knieën. Toch stevig de pas erin, op naar de woestijnvlakte! De zeurende pijn van gisteren in mijn heupgewrichten was gelukkig afgenomen, de goede nachtrust had zeker geholpen. Ik was een uur onderweg, en toch was het rond 0700 uur al flink aan het opwarmen. Geen twijfel mogelijk, vandaag gaat het echt heet worden.
Niet lang na 0700 passeerde ik het bordje dat de 200-mijl markeerde! Hoera! Helaas waren er geen andere hikers in de buurt om het mee te vieren. Desalniettemin gaf deze milestone me een voldaan gevoel, meer dan toen ik de 100 mijl-grens passeerde een paar dagen geleden. Bizar om te beseffen dat ik te voet al praktisch de lengte van Nederland afgelegd heb. Wat de totale afstand van PCT betreft heb ik de 8 procent nog niet eens aangetikt…
De 200-mijl marker op de PCT richting Canada
Niet lang na het passeren van de 200-mijl grens ging het bergafwaarts. En nu had ik het niet meer over de route. Uit het niets vormde er zich een pijntje in mijn linker enkel. Alhoewel, uit het niets is niet helemaal eerlijk… Aangezien ik mijn lichaam toch aan een vrij onnatuurlijke fysieke uitdaging aan het blootstellen ben. De afgelopen dagen is er eigenlijk altijd wel sprake van een pijntje hier, of iets wat zeurt daar. En in alle gevallen trokken deze signalen na een nacht slaap weer weg. De pijn in mijn enkel had ik tot heden echter nog niet eerder gevoeld, en ik begon me wat zorgen te maken; het was nog vroeg op de dag, en er waren nog flink wat mijlen door de woestijn af te leggen. Er zat niets anders op dan mindful door te hiken, focus te houden op het maken van gecontroleerde bewegingen en gestaag de ene voet voor de andere te zetten.
Aan het einde van de afdaling, aan de grens van het indrukwekkende zand-basin dat zich tot in de verte uitstrekte, gunde ik mijn benen wat rust. Tijd voor een snack en het vullen van mijn waterflessen. Meerdere hikers hadden zich dankbaar verzameld rond de pomp. Ik peilde in de groep hoe de andere hikers de lange afdaling hadden ervaren. Met wat krachttermen werd snel duidelijk gemaakt dat iedereen blij was dat dat erop zat. Blijkbaar had mijn lichaam het niet als enige zwaar te verduren gehad…
Ik bekeek de interactieve kaart op mijn telefoon. De eerstvolgende betrouwbare waterbron was 13 mijl hiervandaan. Het water dat ik hier zou tappen moest dus voldoende zijn voor de rest van de dag. In dit weer betekende dat minstens 4.5 liter. Ik keek er niet naar uit om dat extra gewicht over de woestijnvlakte te zeulen.
Dorstige thru-hikers aan het bijkomen bij de waterpomp.
Een nieuwe beproeving
Bergafwaarts hiken had extra belasting gegeven op mijn enkel, ik was daarom opgelucht dat het afdalen achter de rug was. De PCT was echter op geen enkele manier van plan om onze ziel te sparen vandaag. De aankomende sectie van de trail betrof het doorkruizen van het basin, voordat we aan de overzijde weer flanken van de bergketen zouden beklimmen. De PCT takte van de asfalt weg af en leidde ons dwars door…
Een gigantische, gortdroge zandbak.
Laag aan de grond trilde de lucht al van de hitte. Het zag er niet naar uit dat er ook maar een beetje schaduw zou zijn voor de komende 5 mijl. Het was echter nog steeds ochtend en het werd alleen nog maar heter. Nu wachten met het maken van de grote oversteek zou betekenen dat er de komende 6 uur niet gehiked zou worden. Dat leek geen goede optie.
Een voor een waagden de hikers zich in de oven…
Hiken in de woestijn voelde alsof we over een strand liepen met rul zand. Alleen zonder de mogelijkheid om verkoeling te zoeken in de branding. Het ging tergend langzaam. Het was heet. Genadeloos heet. Mijn voeten waren niet blij. Ik ook niet. We bevonden ons nu op een van de laagste stukken van de PCT, en het middaguur naderde.
Waarom had ik ook alweer bedacht dat deze tocht een goed idee was?
Beginnen aan de oversteek van het basin.
Een nomade in Zuid-California
Het zweet stroomde langs mijn gezicht. Ik keek naar de vieze mouwen van mijn patagonia sunhoody. Mijn duimen veilig in de gaten gehaakt aan het uiteinden, om de huid van mijn onderarmen te beschermen. Wat was ik blij met spf-50 factor van dat shirt. Ook de capuchon hielp me te beschermen tegen het geweld van de medogenloze zon. Ik bedacht me dat het er voor een outsider bizar uit moet hebben gezien: Met +40 graden in een zilveren capuchon-trui, door een fikkende zandbak lopen.
Ik kreeg meer en meer last van mijn enkel. Het losse zand hielp niet mee. Ik verbeet de pijn, en zag na wat een eeuwigheid leek het viaduct in de verte opdoemen. Eindelijk was de schaduw in zicht! Grimmig stapte ik door en zag de afstand verkleinen. Eindelijk zeulde ik mijn bezwete, vermoeide en stoffige lichaam onder het viaduct, en liet mezelf overspoelen door de koelte van de schaduw. Thank the heavens!
De andere hikers verwelkomden mij met een glimlach, en iemand sprak de zin uit, die mijn voorgenomen pauze nog plezieriger zou maken:
“There is trail-magic!!”
Absolute Bliss
Soms laten lokale engelen spulletjes achter om hun steun te betuigen aan de thru-hikers op de PCT. Cadeautjes in de vorm van frisdrank, bier, snacks, vers fruit, de mogelijkheid om je afval weg te gooien (om te voldoen aan het Leave no Trace principe dragen hikers al hun afval mee terug uit de wildernis). Er was een grote plastic koeler achtergelaten, en ik sloot mijn handen dankbaar om een koud blikje cola. Ik had niet gedacht ooit zo veel dankbaarheid te voelen voor een koud blikje frisdrank.
Strijdend tegen de zinderende hitte had ik besloten wat wat first-aid toe te passen op mijn enkel, om eventueel sluimerende blessure zoveel mogelijk te kunnen voorkomen. De zeurende pijn was niet veel erger geworden. Van verbetering was echter ook geen sprake. Tijd voor wat houtje-touwtje-fysio-oplapwerk.
Dankbaar hiker-trash aan het rusten onder het viaduct
Er zit niets anders op dan doorgaan
Het was duidelijk dat de pijn in mijn enkel van invloed was op mijn loop-tempo vandaag. De andere hikers waren mij in rap tempo voor gegaan, en ik had moeite om aansluiting te vinden. Zeker in de taaie woestijn omgeving was het een prettig idee om te weten dat er hikers in de buurt waren. Just in case. Ik koos ervoor om een korte lunch-pauze te houden en de anderen vast voor te gaan. Mocht ik in de problemen komen, dan kon ik wachten omdat ik zeker wist dat er zich andere hikers achter mij bevonden. Dit betekende wel dat ik de oven weer in zou stappen; het zou pas weer wat af koelen rond 1600.
Om 1330 pakte ik mijn spullen weer in, keek nog eens weemoedig om naar de andere hikers die nog lekker in de schaduw lagen te chillen, en ging weer op pad. De elastische band uit mijn nood-verband trommeltje hielp. Een beetje. Toch opportunisch vervolgde ik mijn tocht richting de flanken van de bergen in de verte. Het zou niet lang meer duren voor de PCT weer hoogtemeters zou gaan maken. Ik had Guthooks al gechecked; er zouden geen goede kampeerplekken zijn de komende paar uur; er zat niets anders op dan door te blijven hiken in de woestijn tot zonsondergang.
Ik vroeg me af of er nog iets viel toe te voegen aan de lijst met obstakels voor vandaag vandaag. Natuurlijk stelde de PCT niet teleur. Blijkbaar was er in het gebied dat we doorkruisten een risico op confrontatie met agressieve honden. Ik begreep dat de kwetsbare, dorstige, vermoeide hikers een gemakkelijke prooi vormden. Veel goeds voor mijn gemoedsrust deed deze boodschap niet.
Wat kan deze dag nog uitdagender maken?
“Nobody said it was easy”
Rond 1500 uur zat ik er behoorlijk doorheen. Ik was moe, ongerust, uitgeteld. De afgelopen anderhalf uur had ik mezelf in mijn hoofd voorzien van pessimistisch commentaar. Dit moest anders. Ik keek om mij heen. Keek uit naar de ontzagwekkende uitgestrektheid van de Californian desert. Het prachtige goud-gele kleuren-palet dat mij in alle richtingen omringde. Ik ademde eens een paar keer diep in en uit. En dacht terug aan hoe ik me had voorbereid op deze reis. Dat ik me had proberen voor te stellen dat ik daadwerkelijk door deze bizarre omgeving zou hiken, na er weken lang naartoe geleefd te hebben. Er schoot een gedachte door mijn hoofd.
This is what you signed up for! Niemand zei dat het makkelijk ging worden.
Ik herinnerde me een recent telefoongesprek met mijn broertje. Herinnerde me zijn bemoedigende woorden. Ik begon me lichter te voelen. En geraakt. Geraakt door de indrukwekkende kracht van de woestijn. Ik besefte dat je moeder aarde beter niet kunt onderschatten…
Ik keerde terug naar het nu, en voelde me minder gehaast. Ik kreeg een rustiger loop-tempo te pakken. En niet veel later viel mijn blik op een bordje bij de naderende kruising. “Shade and water, this way”. Met een grote pijl. Het was alsof de woestijn mijn gedachten had gelezen. Er verscheen een grote glimlach op mijn gezicht. Ik had genoeg water bij me, maar dit was een signaal dat ik niet kon negeren.
Zoals ze zeggen op de PCT: The trail provides.
Onder het afdakje van een houten schuurtje, trof ik Rebecca aan, genietend van een ijskoud flesje water uit een cooler. Terwijl ik op adem kwam, voelde ik een golf van opluchting. En realiseerde me, dat mijn state-of-mind in kort tijdsbestek volledig was omgedraaid. Ik dronk zelf ook dankbaar van het koude water en kletste met Rebecca. Het voelde goed om contact te maken met een andere hiker. We bespraken de mogelijke kampeerplekken voor de avond. Er was een reservaat een paar uur hiken verder. Het werd op Guthooks beschreven als: een oase in de woestijn. Bijzonder aantrekkelijk was dat er stromend water, en kunstmatige water basins zouden zijn om onze pijnlijke voeten in te kunnen weken. Dit moest en zou onze eindbestemming worden.
De absolute woestijn-test
In de volgende uurtjes van de namiddag bleef de pijn in mijn enkel constant. Het werd gelukkig ook niet erger. Toen het af begon te koelen werd ook het hiken weer plezierig. Vlak voor zonsondergang arriveerden we bij het reservaat. We hoorden het heldere geluid van kabbelend water. Dit geluid en de aanblik ervan deed mij en Rebecca in lachen uitbarsten van plezier. En ik besefte me hoe diep voldaan ik me voelde met iets simpels als een stromend beekje. We liepen door naar het grasveld bestemd voor hikers. De omgeving was groen, zacht, idyllisch. Heerlijk. De kunstmatige water basins een heerlijke beloning voor het harde werk van vandaag.
Voor ik aan deze reis begon had ik mij ingebeeld dat het zwaar zou zijn om dagen door de woestijn te hiken. Ik had geprobeerd om me echt in te leven in hoe ik me zou voelen. Om een volledige voorstelling te maken van de hitte, de droogte, het ongemak en mentale worstelingen. Op een bepaalde manier was ik daar redelijk in geslaagd. Op veel vlakken ook helemaal niet.
Vandaag was de absolute woestijn-test. Een dag waarop ik haar brute kracht mocht ervaren.
Morgen zullen we zien hoe het mijn enkel vergaat, maar voor nu ben ik dankbaar voor het koele water, eten en de ontspanning die eindelijk optreedt na een hele hete, taaie, uitputtende dag in Zuid-California.
De zoete verlossing van (stromend) water!
Dit is Joris
Joris liep in 2018 zijn eerste thru-hike, een continue tocht van 5 maanden van Mexico naar Canada over The Pacific Crest Trail, dwars door de West-Coast States. Hij beschouwt het als een van de mooiste ervaringen die hij zichzelf ooit cadeau heeft gedaan. In zijn blog Mind Stories vertelt hij levendig hoe het was om het stadsleven te verruilen voor 5 maanden in de wildernis. Daarnaast deelt hij vol passie artikelen over spiritualiteit, reizen, kunst, muziek en meer.
